اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد.

يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگو با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را درست مي دانيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند
مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، صداي اعتراضشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غيرممكن هستند.

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.ا

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و نامه هاي رد و بدل شده بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان شائبه تلاش ها براي يكدستي قوا را تقويت كرد. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند.

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

منبع: ايلنا

"ايلنا: يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگو با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم

يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

به گزارش سايت خبري مدارا؛ يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگوي ايلنا با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غيرممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

به گزارش تابناك ، يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگو با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم
يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند
وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند
مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد
وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند
براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند
30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند.

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

به گزارش تابناك ، يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگو با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم
يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند
وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند
مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد
وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند
براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند
30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند.

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

به گزارش ركنا، يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را درست مي دانيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز  روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند / مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند.  اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100  ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم.  كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در  اين سفرها در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، صداي اعتراضشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و نامه هاي رد و بدل شده بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان شائبه تلاش ها براي يكدستي قوا را تقويت كرد. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در  مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند  و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود.  اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21  نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها  و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

منبع: ايلنا

روز نو :دبيركل جامعه اسلامي مهندسين گفت: ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد.

يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم

يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را درست مي دانيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد.

يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، صداي اعتراضشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و نامه هاي رد و بدل شده بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان شائبه تلاش ها براي يكدستي قوا را تقويت كرد. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

به نقل از ايلنا، دبيركل جامعه اسلامي مهندسين گفت،يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.
اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟
من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.
استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.
بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.
من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.
اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم. دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.
نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.
البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند. دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.
بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.
ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.
هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند. برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.
من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم. نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.
مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند. وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟
بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.
جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد. يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.
بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.
ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.
حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.
يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم. امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.
شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است. ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟
ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.
ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند. دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال. سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.
لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.
سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است. رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟
ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.
شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.
الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده) نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود. رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.
در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند. امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟
بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.
در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.
كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.
جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .
در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد.

به گزارش خبرداغ به نقل از ايلنا :دبيركل جامعه اسلامي مهندسين گفت: ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد.

يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگوي ايلنا با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

"

من سال در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غيرممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

رويداد24" يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روز ها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفتگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند، اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفتگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگوي ايلنا با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود، اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربنا هاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و ... بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و ... نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كار ها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كار ها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كار ها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد؛ بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره. من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتار هاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشور هاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كار ها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند، اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كار هاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات، اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند، چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود، اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود، اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده، ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كار هاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد، اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند، چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم، اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيرو هاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من، چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند، اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند، اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند، اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و ... پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اين ها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند، اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند، اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كار هاي پر حجم انجام مي دهند، ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده، ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جا هايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جا هايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد، چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و ... به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است، اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اين ها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كار هاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و ... همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشور هاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم، اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

---

بيشتر بخوانيد: معرفي گزينه پيشنهادي وزارت كار به رييسي توسط نمايندگان!"

---

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم، اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده، اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است، اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهر هايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحد ها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد، اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفر هاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفر ها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفر هاي زيادي داشتند كه در اين سفر ها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آن ها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن، اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد، اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و ... در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خور هاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم، چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم، چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهاد هايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شما ها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب، چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشور هاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبز ها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم. (باخنده)

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_، اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گر ها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزد ها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آن ها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فق ها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و ... در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم، اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم، چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند.

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

ايلنا : با هنر گفت: ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگوي ايلنا با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم

يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز  روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند.  اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100  ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم.  كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در  اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در  مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند  و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود.  اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21  نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها  و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگوي ايلنا با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم

يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

" به نقل از ايلنا، يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين، با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگوي محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي" و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز  روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور" مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند.  اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن" و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100  ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم.  كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا" را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در  اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در  مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند  و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود.  اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21  نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها  و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد.

يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگوي ايلنا با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غيرممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

: اگر به 1400 برگرديم باز هم به رييسي راي مي دهم اما نه وعده ساخت4ميليون مسكن محقق مي شود، نه توليد 3ميليون خودرو"

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غيرممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

21220

"

بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند.

يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند.

او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند.

باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم.

وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگو با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم

يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

*در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند.

رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند.

به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

*يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

*آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

*شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن.

اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد.

مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم.

من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد.

اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

*در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند.

ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند.

معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند.

بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند.

البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

*آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود.

اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. ناطقان: يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.


گفت وگو با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم

يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.


اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.


بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم


من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است


آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.


شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.


رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند


30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.


در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

ديدارنيوز": دبيركل جامعه اسلامي مهندسين گفت: ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد.

يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روز ها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند، اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند.

باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم.

وي در اين گفتگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگو با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم؛ يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود، اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربنا هاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و ... بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و ... نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كار ها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كار ها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كار ها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد؛ بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند/ وزرا در سفر هاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره. من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتار هاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشور هاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كار ها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند، اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كار هاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات، اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند، چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود، اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود، اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده، ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كار هاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد، اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند، چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم، اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند؛ مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيرو هاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من، چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند، اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند، اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند، اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و ... پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اين ها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند، اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند، اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كار هاي پر حجم انجام مي دهند، ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده، ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جا هايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جا هايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد، چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و ... به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است، اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اين ها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كار هاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و ... همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشور هاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم، اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم، اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده، اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است، اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهر هايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحد ها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد، اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفر هاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفر ها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفر هاي زيادي داشتند كه در اين سفر ها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آن ها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن، اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد/ وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد، اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و ... در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خور هاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم، چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم، چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند/ براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهاد هايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شما ها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب، چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشور هاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبز ها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم. (باخنده)

نامزد هاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند، اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند/ 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_، اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گر ها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزد ها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آن ها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فق ها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و ... در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم، اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم، چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند.

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد.

"

دبيركل جامعه اسلامي مهندسين گفت: ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد.

يك سال و نيم ديگر تا پايان دوره مجلس يازدهم باقي مانده و اين روزها انتقادات زيادي نسبت به عملكرد ساكنان فعلي بهارستان مطرح است، محمدرضا باهنر دبيركل جامعه اسلامي مهندسين در گفت وگو با ايلنا با بيان اينكه مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است، مي گويد: كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. او در بخش ديگري از صحبت هايش درباره ايجاد قانون جامع انتخابات صحبت مي كند و مي گويد اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد صلاحيت مي شوند بايد 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. باهنر كه سابقه نمايندگي هفت دوره خانه ملت را در كارنامه سياسي خود دارد، در بخشي از صحبت هايش به عملكرد مصوبات مجلس اشاره مي كند و مي گويد ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم. وي در اين گفت وگو اشاره اي هم به رد صلاحيت لاريحاني مي كند و درباره عملكرد شوراي نگهبان هم تاكيد دارد كه ردصلاحيت لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد چيز عجيبي بود.

گفت وگوي ايلنا با محمدرضا باهنر را مي خوانيد:

اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه و سفيد ببينيم

يك عده فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند

در سالگرد آغاز به كار دولت سيزدهم قرار داريم، عملكرد آقاي رييسي و ميزان تحقق وعده هاي ايشان را چطور ارزيابي مي كنيد. آيا نظر برخي كارشناسان كه مي گويند اشكال اصلي دولت بي برنامگي و انتصاب هاي سفارشي است را قبول مي كنيد يا خير؟

من اعتقادي ندارم كه دولت ها را سياه يا سفيد ببينيم، با وجود آنكه من يك فعال سياسي مشهور هستم و داراي مواضعي هستيم كه آن رفتار در اصولگرايي تعريف مي شود اما قبول ندارم كه ما به يك دولت فقط به به بگوييم و دولت ديگر را كاملا نقد كنيم. متاسفانه در كشور اين افراط و تفريط ها وجود دارد. دولتي كه روي كار مي آيد مخالفان و رقباي آن تلاش مي كنند به هر شكلي دولت را ناكارآمد جلوه دهند و اگر بتوانند كارشكني كرده و نگذارند طرف موفق شود. يك عده هم طرفدار دولت هستند و فكر مي كنند بر دامن كبريايي دولت نبايد گردي بنشيند، بنابراين من اين تحليل را قبول ندارم.

استدلال من اين است كه 44 سال از پيروزي انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، اگر بخواهيم خدمات نظام جمهوري اسلامي را بشماريم يك طومار بلندبالايي است و براي اشاره به چند مورد مي توان به دفاع مقدس اشاره كرد كه داستان هاي خود را دارد. به تعبير شوراي امنيت سازمان ملل كه قطعنامه 598 را پيشنهاد داد و ما پذيرفتيم، در جنگ 8 ساله به زيربناهاي ما هزار ميليارد دلار خسارت وارد شد. پالايشگاه ها، نيروگاه ها، بنادر و جاده ها در 7يا8 استان ما با موشك شخم زده شدند. اين تخريب و خرابي ها در مدت 8 سال بازسازي شد. فكر مي كنم اين بازسازي در دنيا سابقه نداشته باشد. به طور مثال هنوز در ويتنام كه 70 سال قبل جنگ داشته، برخي مكان هاي جنگ زده را نتوانستند بازسازي كنند.

بنده در زماني كه از مجلس دوم يعني سال 63 در بهارستان بودم و آن موقع تقسيمات كشوري خيلي محدودتر از حالا بود، اتفاقاتي در توسعه و عمران رخ داد. مثلا وقتي به روستاهاي20 هزار نفري مي رفتيم، به ما مي گفتند شما كه نماينده ما هستيد براي روستاي ما خانه بهداشت، مدرسه و غيره بدهيد. يعني يك روستاي20 هزار نفره هيچ كدام از اين امكانات را نداشت. انقلاب هم زماني كه پيروز شد 70 درصد مردم ما روستانشين بودند و عملا اين70 درصد جزء شهروندان كشور به حساب نمي آمدند و هيچ چيز نداشتند. امروز روستاي بالاي10 هزار نفر نداريم كه برق، آب، خانه بهداشت و مدرسه و غيره نداشته باشد.

من سال 50 در كنكور از شهر كرمان شركت كردم. آن سال كرمان 15 دبيرستان داشت كه براي سال آخر يعني سال ششم دبيرستان به طور متوسط هر كدام 30 دانش آموز داشتند كه 450 نفر مي شد. ما كه كنكور داديم از 450 نفر ، 30 نفر قبول شدند يعني براي هر 15 نفر فقط يك كرسي دانشگاه وجود داشت، امروز كرسي هاي دانشگاه ها بيش از ديپلمه هاي ما است. يعني به ازاي هر نفري كه ديپلم مي گيرد، ما 1.2 صندلي دانشگاه داريم. در حاليكه قبل انقلاب 4 دانشگاه مطرح در كشور داشتيم و ما تلاش مي كرديم در اين دانشگاه ها قبول شويم.

اين كارها را چه كسي كرده است؟ دوازده دولت قبلي اين كارها را كردند ديگر! از دولت زمان جنگ يعني دولت مهندس موسوي تا دولت مرحوم آيت الله هاشمي، آقايان خاتمي، احمدي نژاد، روحاني و دولت آقاي رييسي هم انشاالله ادامه مي دهد. مجموعه دولت ها اين كارها را كرده اند. از طرف ديگر هم اشكالاتي در دولت وجود دارد كه اين اشكالات هم تلنبار كار همه اين دولت هاست. هر دولتي هم كه ما آن را روي صندلي و كرسي نقد بنشانيم، نقاط منفي و مثبتي دارد. بنابراين مي خواهم بگويم دولت ها را سياه و سفيد نبينيم.

دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند

وزرا در سفرهاي استاني براي حل مشكلات مردم وعده و وعيد ندهند

زماني كه آقاي رييسي دولت را به دست گرفت، تورم چند درصدي داشتيم؟ رشد توليد ناخالص داخلي و غيره....، من چند كار دولت آقاي رييسي را خيلي موفق مي دانم؛ يكي مساله كرونا است. البته كرونا در جهان يك نقطه شروع، اوج و حضيض داشت و اين را قبول داريم. ولي بالاخره زماني كه آقاي رييسي آمد كشتارهاي كرونا در شبانه روز گاهي به 500 يا 600 نفر مي رسيد و اخيرا به صفر هم رسيد. اما در مقايسه با جهان كه نگاه مي كنيم، كشور ايران در برابر كشورهاي پيشرفته و اروپايي، جزء پيشتازان مبارزه با كروناست. اگرچه ريشه برخي كارها در دولت قبلي انجام شد، اما در اين دولت همت اساسي انجام شد.

نكته دومي كه دولت آقاي رييسي را موفق مي دانم سرمايه اجتماعي اين دولت است. يعني دولت بين مردم است. علاوه بر خدمات دولت قبلي، متاسفانه يكي از نقاط ضعف دولت قبل اين بود كه در مساله ارتباط با مردم خيلي كند بود حالا سن وزرا بالا بود و حوصله نداشتند يا غيره، اما آقاي رييسي و وزراي او در بين مردم حضور بيشتري دارند. البته صرف بين مردم بودن مشكلات را حل نمي كند اما اينكه مردم را ببينند و رييس جمهور به آن ها سر مي زند و در جريان مشكلات آن ها قرار مي گيرد، خوب است.

البته دولت نبايد فكر كند فقط سر زدن به مردم مشكلات را حل مي كند، يكي از كارهاي اشتباه وزرا اين است كه در هر سفر كلي وعده و وعيد مي دهند. در صورتي كه امكانات وجود ندارد كه وعده مي دهند، مشكلات با شيوه دستوري حل نمي شود. يك سري لوازم و مقدمات مي خواهد. دولتمردان بروند سربزنند و همدردي كنند، برنامه تعريف كنند براي حل مشكلات اما وعده و وعيد ندهند.

دولت در ماجراي حذف ارز 4200 توماني بايد دقت كند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند

ما الان بيش از 800 هزار ميليارد تومان پروژه نيمه تمام دولتي داريم. بعضي از اين پروژه ها از زمان جنگ باقي مانده است. موقعي كه ما اين همه پروژه نيمه تمام داريم، به طور مثال ساليانه دولت و مجلس خيلي تلاش كنند، 60 هزار ميليارد تومان بودجه عمراني تصويب مي كنند. رياضيدانان مي گويند 800 هزار ميليارد را تقسيم بر 60 هزار ميليارد مي كنند و مي گويند 12 ساله همه پروژه ها تمام مي شود اما ما مهندسان مي گوييم هيچ زماني تمام نمي شود. چون اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه نگهداري كارگاه و استهلاك پروژه است. پروژه موقعي كه نيمه كاره باشد، باد، باران، گرما و زلزله باعث استهلاك پروژه مي شود، اين 60 هزار ميليارد تومان فقط هزينه حفظ وضع موجود است. حالا در اين اوضاع اگر بنا است رييس جمهور و وزرا بروند كلنگ بيمارستان و كارگاه را بزنند، بايد دقت داشته باشند.

بحث پر سرو صداي ديگر مساله حذف ارز 4200 توماني است. اين كاري بود كه بايد حتما انجام مي شد. يعني30 سال روزگار همه دولت ها مي دانستند كه اين كار بايد انجام شود اما جرأت رفتن به سمت آن را نداشتند. خيلي از مخالفان هم مي گويند اين كار لازم بوده ولي الان زمان اين كار نبود. ما سوال مي كنيم پس چه زماني بايد انجام شود؟ اين همت بزرگي بود و خيلي ها تحت فشار قرار گرفته اند و برخي مي گويند يارانه به ما نرسيده است. اين كارهاي سنگين يك سري اقدامات در حين اجرا و پس از آن مي خواهد اما اين مسير اجتناب ناپذير بوده و بايد پيش مي رفت. اينكه دولت اين شهامت را كرده دست مريزاد دارد. اما بايد دقت كنند چون كار سنگين است و عده اي تحت فشارند.

ما امروز به ازاي قيمت هر بشكه نفت 100 يورو، سالي 300 ميليارد يورو انرژي در كشورمان مصرف مي كنيم. اين انرژي كه در دنيا مصرف مي شود بايد دو خاصيت داشته باشد يا بايد رفاه مردم را بالا ببرد يا توليد را. ما 300 ميليارد يورو انرژي مصرف مي كنيم اما رفاه مردم را بالا نمي برد و توليدي هم اتفاق نمي افتد يعني داريم اسراف مي كنيم. من مطمئنم اگر در يك برنامه حسابي البته نه شتابزده، يك پروسه 6 ساله در سه فاز دو ساله يا پروژه سه فازه 9 ساله را تعريف كنيم، مي توانيم30 درصد انرژي را صرفه جويي كنيم بدون آنكه به رفاه مردم و توليد آسيبي وارد شود. اين30 درصد صرفه جويي يعني سالي100 ميليارد يورو وارد اقتصاد كشور مي شود و مي توان با آن كلي كار انجام داد.

هدفمندي يارانه ها بحث هزار تومان و 100 هزار تومان نيست. هر 1000 ميليارد تومان را يك همت مي گويند، بحث 100 و 20 و 50 تا همت نيست خيلي بالاتر از اين حرف هاست و بايد سامان پيدا كند.

برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند

مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است

يك سري اشكالات هم است و فكر مي كنيم برخي وزرا در جايگاه واقعي خود قرار نگرفته اند. ما در نيروهاي مسلح قبول كرديم كه يك نفر اگر بخواهد سرلشكر شود، بايد درجات نظامي را طي كند. اول بايد ستوان، سروان، سرگرد و سرهنگ شود و اگر كار مهم نخبگي انجام داد مي تواند سرتيپ و سرلشكر شود. امروز ديگر از زبان احدي نمي شنويد كه يك نفر به خاطر خوب بودن و فضائل اخلاقي از همان اول درجه سرواني بگيرد. طي كردن اين سلسله مراتب مهم است. حالا يك نفر باهوش تر و فعال تر است اين سلسله مراتب را سريع تر طي مي كند. اما ما هنوز در جريان مسائل اقتصادي و سياسي اين باور را نداريم.

من چون 28 سال در مجلس بودم، مي توانم آن را نقد كنم. معتقدم مجلس جاي سرداران حكمراني خوب است. كساني كه در مجلس هستند افراد متخصص و عالمي هستند اما در جايي حكمراني نخوانده اند. افراد خوبي هستند اما مانند درجات نظامي يا سروانند، سرگروهبان يا ستوان هستند. اينكه سردار جبهه حكمراني خوب باشند، نيستند. من مي گويم انتخاب در كشور ما بايد حزبي شود. در حزب است كه فرد مي تواند سلسه مراتب را طي كرده و بالا بيايد. دانشگاه هاي ما عالم تربيت مي كنند اما حكمران تربيت نمي كنند. تربيت حكمران در دنيا يك رويه و پروسه مشخص است و ما بايد اين رويه را قبول كنيم.

نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم

من به جد معتقدم ما نمي توانيم يك مجلسي باشيم و حتما دو مجلس مي خواهيم. يعني يك مجلس مي خواهيم كه فقط دغدغه منافع ملي داشته باشد يعني اگر منافع شخصي، صنفي و منطقه اي و غيره پيش آمد، منافع ملي بايد بر همه اينها رجحان پيدا كند در حاليكه امروز اينطور نيست. نمايندگان مجلس قبل از هر چيز نماينده منطقه و صنف خود هستند. به طور مثال ما 20 پزشك در مجلس داريم همه اين افراد فوق تخصص دارند و در كميسيون بهداشت مي خواهند اقتصاد سلامت را در كشور مديريت كنند. اين افراد 400 واحد درس گذرانده اند اما دو واحد اقتصاد يا مديريت نگذرانده اند. تخصص بسيار بالايي دارند اما فقط اين تخصص به درد مجلس نمي خورد. ما در مجلس فردي مي خواهيم كه اقتصاد سلامت را مديريت كند. يا در حوزه هاي عمران و صنعت نيز اينگونه است. ما كساني را مي خواهيم كه اقتصاد مسكن و سياست هاي صنعتي را بتوانند ريل گذاري كنند.

مثلا بگوييم ما 5 تومان داريم و مي خواهيم خرج سلامت كنيم حالا چطور آن را خرج كنيم كه بهره وري بيشتري داشته باشد، نمي توانيم. اگر قرار باشد پزشكان به مجلس بروند و به دنبال منافع پزشكان باشند، مهندسان به مجلس بروند و دنبال منافع مهندسان بروند و غيره، پس منافع مردم چه مي شود؟ به نظر من بعضي از وزراي دولت در جايگاه خودشان قرار نگرفته و يك مقدار زود به مراتب بالا رسيده اند. الان هماهنگي سه قوه هماهنگي بالايي است ما در طول 40 سال گذشته هيچ زماني به اندازه امروز هماهنگي ميان سه قوه نداشتيم و انشاالله اميدواريم همه دست به دست هم دهند و بر مشكلات فائق آيند.

وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند

يعني شما معتقديد كه مشكل ضعف دولت، مربوط به انتصاب است؟ يعني وزرا در درجه كارآمدي قرار ندارند. درست است؟

بله اين مي تواند يكي از مشكلات باشد. البته بحث من اين نيست كه دوباره يك فرد مثل من را كه سني از من گذشته و حوصله فعاليت را ندارد دوباره بر مسند كار بگذارند. امروز وزرا بايد وضعيتي داشته باشند كه بتوانند 17 يا 18 ساعت كار كنند و زحمت بكشند. هر چند اكثر آن ها واقعا زحمت مي كشند و كارهاي پر حجم انجام مي دهند ولي بايد از مشاوران قدرتمند استفاده كنند.

جناب عبدالملكي كه استعفا كرد و رفت دانشگاه، يك تصميم گرفتند كه 57 درصد به حقوق كارگران اضافه شود و عده اي خوشحال شدند كه يك ولوله در اقتصاد كشور ايجاد شده است. بسياري از بنگاه هاي اقتصادي مي گويند اصلا توان استخدام كارگر نداريم، كارگران وضعشان خوب شده ولي دارند به سرعت تعديل نيرو مي كنند و بنگاه اقتصادي مي گويد من اصلا با اين حقوق، بنگاهم سود اقتصادي ندارد و تعديل مي كنند، جاهايي كه نمي خواهند به اين دستور عمل كنند، كارگران اعتصاب مي كنند و جاهايي كه مي خواهند عمل كنند مي گويند چطور عمل كنيم و از چه بودجه اي استفاده كنيم. پس اگر يك سري تصميمات نابخردانه گرفته شود اين اشكالات به وجود مي آيد.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور عدم تعادل در بودجه عمومي دولت است

آقاي باهنر با همان 57 درصد افزايش حقوق، باز با حقوق 6 ميليوني به كارگر فشار مي آيد. آقاي پورابراهيمي رييس كميسيون اقتصادي مجلس هم در مجلس هم مطرح كردند كه 57 درصدي كه به حقوق كارگران اضافه شد تصميم اشتباهي بود و نبايد اين افزايش حقوق باشد و نسبت به مساله فضاي بدي ايجاد شد چون اگر به كارفرما فشار مي آيد به كارگر هم فشار وارد مي شود و با سياست كلان بايد به اين موضوع نگاه كرد.

بله درست است. مثلا شركت سوني چندين هزار كارگر و مديران بالايي و مياني دارد. پايين ترين كارمند در آن شركت كاملا به اين باور رسيده كه بنگاه سوني بايد سرپا بماند تا من كار داشته باشم يعني اول منافع بنگاه و بعد منفعت من! چون مي داند بنگاه اگر منفعت نداشته باشد اصلا نمي تواند به من منفعت برسد، اما در كشور ما اين نگاه برعكس است.

ما كشوري بوديم كه سالي100 ميليارد دلار نفت مي فروختيم الان با دور زدن و زير ميزي فروختن، اين ميزان به 15 ميليارد دلار رسيده است. شما در نظر بگيريد يك خانواده 4 نفره، سرپرست خانوار ماهي ده ميليون تومان حقوق داشته و يك دفعه از برج ديگر به او گفته شده به جاي ده ميليون به او دو ميليون مي دهيم تمام زندگي اين خانواده 4 نفره از آموزش، پوشاك، غذا و تفريح و غيره به هم مي ريزد. حالا يك كشور 80 ميليون نفره، درآمد 100 ميلياردي آن 15 ميليارد شده است.

حالا ممكن است شما بگوييد چرا اينطور شده و به وين و قطعنامه و اين موارد برويد، اين بحث ديگري است اما من مي خواهم بگويم ما اگر 20 كارگر داشته باشيم و ماهي 5 ميليون تومان بگيرند شما مي توانيد در يك لحظه تصميم بگيريد كه آيا اينها بمانند يا از اين 20 كارگر 10 تاي آن ها را اخراج كنيم و به بقيه ماهي ده تومان بدهيم. آيا شما اين تصميم را عاقلانه و حكيمانه مي دانيد يا نه؟ خيلي تصميم سختي است و اين تصميم خيلي از كارگران 5 ميليوني را بيكار كرده است. يا بايد سر چهار راه شيشه ماشين پاك كنند و يا دست به كارهاي خلاف و نامربوط بزنند.

يكي از بزرگترين مشكلات اقتصادي كشور، عدم تعادل بودجه عمومي دولت است. يعني دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد. اگر بگوييم تورم، كمبود كالا، معيشت مردم و غيره همه اين ها به اين نقطه اي برمي گردد كه دولت 100 تومان درآمد دارد و 150 تومان خرج دارد و ما تا زماني كه توليدمان بر مصرف مان پيشي نگيرد، پيشرفت نمي كنيم. كشورهاي توسعه يافته توليدشان دو برابر مصرفشان است، اما در كشور ما مصرف دو برابر توليد است. ما يك كشور 100 ميليارديورويي هستيم اما همه مي خواهيم مثل كشور 500 ميليارديورويي زندگي كنيم.

امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم

اقتصاد چين ظرف سي سال گذشته خيلي پيشرفت كرده و برخي مي گويند قبل از 2030 اقتصاد چين اقتصاد آمريكا را مي گيرد. من هم چنين باوري دارم اما چين يك ميليارد و 300 ميليون نفر جمعيت دارد و با اين اقتصاد عالي، 150 ميليون نفر از مردم چين وضعشان خوب شده اما يك ميليارد نفر هنوز مثل چين كمونيست زندگي مي كنند. پكن در چين پر از ساختمان هاي لوكس است اما ده كيلومتر از پكن بيرون برويد، شهرهايي مي بينيد كه خانواده سه نفره در فضاي 25 متري زندگي مي كند و جالب است هر ده تاي اين واحدها يك چشمه توالت دارند. يعني صبح بايد بروند سر چهار راه بايستند تا نوبتشان بشود بروند توالت. چين بزرگترين انبار دلار دنيا و 7 هزار ميليارد دلار پول نقد دارد و در همه جا سرمايه گذاري مي كند.

شهروند ما بايد باور داشته باشد كه من تا زماني مي توانم كار كنم كه اين بنگاه سرپا باشد اما اگر اعتصاب كني و كارفرما را بيرون كني بگويي بايد حق خود را از كارفرما بگيريم، كارفرما جمع مي كند، مي رود و كارگر بيكار مي ماند. ما امروز حدود 3 ميليون فارغ التحصيل بيكار داريم. اينكه مي گوييد كلان را بايد ببينيم اين نگاه كلان است يعني از موضع بالا كه نگاه مي كنيم بايد ببينيم وضعيت كشور چگونه است.

ما از ابتدا تا امروز در مجلس تا دلتان بخواهد مطالبات غيرممكن داريم

شما به بحث وعده هاي وزرا در سفرهاي استاني اشاره كرديد، اگر خاطرتان باشد آقاي قاليباف بعد از آنكه رييس مجلس شدند، يك سري سفر با عنوان نظارت ميداني داشتند كه بعد از روي كار آمدن آقاي رييسي، اين بحث نظارت كمرنگ شد. در اين سفرها شاهد بوديم كه رييس مجلس وعده مي داد و همزمان با او رييس قوه قضاييه نيز سفرهاي زيادي داشتند كه در اين سفرها وعده هايي مي دادند و در حمايت از كارگران و توليد حرف مي زدند. الان هم مردم مي بينند، يعني مجلسي كه براي آقاي رييسي دعوتنامه حضور در انتخابات را فرستاد، خيلي زود به آستانه يك سالگي دولت نرسيده، نماينده هايش صدايشان بلند شده و اين ميزان انتقاد را داريم. مي خواهم بپرسم به نظر شما رويكرد آقاي رييسي-قوه قضاييه كه تصميم براي حضور براي انتخابات در رياست جمهوري را داشت عوض شده است؟

ما با رييس مجلس يكي از دولت هاي توسعه يافته آسيايي مذاكره مي كرديم، بعد از صحبت هاي ديپلماتيك، از او پرسيديم وقتي مجلس شما تاسيس مي شود مطالبات نمايندگان را چطور به دولت منتقل مي كنيد؟ ايشان گفت ما روز اول تشكيل مجلس، دو تا سه تا فراكسيون داريم، فراكسيون اقليت، اكثريت و فراكسيون سوم. به اعضاي فراكسيون ها مي گوييم شما مطالباتتان را از دولت ليست كنيد و هر كدام مقداري مطالبه مي نويسند آنها را جمع مي كنيم، مثلا 50 تا مطالبه مي شود. بعد از آن جلسه پر كار و پرحجم با مسئولين كشور مي گذاريم. بعد اين مطالبات را ظرف دو ماه اينقدر چالش مي كنيم كه اين مطالبات را در سه گروه جمع بندي مي كنيم. يك سري مطالبات فوري، گروه دوم مطالبات ممكن اما درازمدت و گروه سوم مطالبات غيرممكن. اين بخش سوم براي ما جالب بود و گفت مطالبات غيرممكن همان ليست سياه مي شود و هيچ مسئول، نماينده و رسانه اي حق ندارد مطالبات غيرممكن را تبليغ كند و اگر كسي مطالبات غيرممكن را تبليغ كند، با او برخورد امنيتي مي شود. نه اينكه بگويند تو نماينده اي و دوره آينده كانديدا نمي شوي بلكه برخورد امنيتي با او مي شود و مي گويند تو مطالبات غيرممكن را تبليغ مي كني.

ما در مجلس از اول تا آخر هر چه دلتان بخواهد مطالبه غيرممكن داريم. مثلا 800 هزار ميليارد پروژه نيمه تمام دولتي داريم و نماينده ها به دولت مي گويند اين پروژه ها ظرف دو سالي كه ما هستيم بايد تمام شود. دولت مي گويد پول آن را تصويب كرديد؟ چطوري من آن را تمام كنم؟ شما تريبون مجلس را گوش دهيد مرتبا دنبال مطالبات غير ممكن هستند.

دولت هرچه از ماليات و نفت در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد پول ندارد آجر روي آجر بگذارد

وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال

ژاپن160 ميليون جمعيت با حدود 600 هزار كارمند دارد. ما 80 ميليون جمعيت با 4 ميليون كارمند داريم. اين كارمند تقصير ندارد. ساختار مشكل دارد و اين كارمند وقتي سر كار مي رود، هر 24 ساعت، 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد اما در ژاپن در هر 24 ساعت يك فرد 6 ساعت و 20 دقيقه كار مفيد انجام مي دهد. در بودجه عمومي، دولت هر چه از ماليات و نفت و غيره در مي آورد فقط بايد حقوق بدهد و پول ندارد آجر روي آجر بگذارد و كاري را جلو ببرد. چون در كشور ما بيكاري زياد است همين الان فشار سنگيني است كه يك عده ديگر را استخدام كنيد. مثلا در مجلس طرح مي آوردند كه حق التدريسي را استخدام كنيد. اخيرا مي گفتند مهندسين كشاورزي را در بانك كشاورزي استخدام كنند و كميسيون اجتماعي كار وحشتناكي انجام مي دهد كه مي گويد همه پرسنل قرارداد معين را پيماني كنيد و 700يا800 هزار نفر به نان خورهاي دولت اضافه كردند. بله به نماينده كه مي گويي او مي گويد هر كدام از اين افراد زن و بچه دارند و امنيت شغلي مي خواهند. اما هنوز اين باور را نداريم كه وظيفه دولت توليد اشتغال است نه محل اشتغال.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه علف و امنيت باشد

اگر كسي بيكار است برود كارمند دولت شود. بعد چه مي شود اگر تعداد كارمندان را هم به حقوق بگيران دولت اضافه كنيم آن وقت حقوق 4 ميليون توماني همه بايد دو ميليون تومان بشود. دولت محل اشتغال نيست وظيفه دولت اين است كه زمينه اشتغال را فراهم كند. زمينه اشتغال سرمايه، تجهيزات و فناوري مي خواهد از آن طرف هم يك نفر مي آيد و مي خواهد سرمايه گذاري كند يك عدد نگاه مي كنند و مي گويند فلاني آنقدر پول را از كجا آورده است؟ برويم او را بگيريم.

لازم است در اينجا خاطره اي بگويم. يادم است من نايب رييس مجلس بودم يك بنده خدايي زنگ زد گفت كارت دارم ما هم وقت داديم و پيش ما آمد گفت من در فلان منطقه (حوزه انتخابيه اش را نمي گويم) يك سنگبري دارم و كارآفرينم. بيست سال هم است كه در آنجا مشغول به كارم. سنگ از معدن كوه مي كنم و مي فروشم. حدود 100 كارگر دارم. نماينده آن منطقه (كه اسمش را هم برد و الان هم ايشان مرحوم شده اند و براي5،6 دوره قبل بود) به من فشار آورده و 20 كارگر ديگر به من تحميل كرده است آمده ام به شما بگويم كه شما هم به ايشان بگوييد اگر باز هم به من فشار بياورد كه كارگر جديد بگيرم كل اين سنگبري را تعطيل مي كنم و مي روم چون سود من از بين مي رود و صفر مي شوم. من آن نماينده را صدا كردم البته آن كارآفرين گفت من را با آن نماينده روبرو نكن اگر او با من روبرو شود شروع به بد و بيراه گفتن مي كند. من براي نماينده بعد از اينكه او را دعوت كردم مسائل را توضيح دادم وي گفت اين پدرسوخته ها خون مكنده هستند، خورده اند برده اند. بيخود كرده بايد 50 كارگر ديگر را هم جذب كند دو ماه بعد از آن، همان آقاي كارفرما زنگ زد گفت باهنر خدا نگهدار. كارگاه را تعطيل كردم. اگر من اين پول را در بانك هم بگذارم سودش را مي برم به آن 120 كارگر هم گفتم خوش آمديد. داستان اين است يعني سرمايه جايي مي رود كه بايد.

سرمايه مثل آهوي گرسنه است جايي مي رود كه اولاً علفي باشد كه بچرد. ثانيا امنيت باشد كه بي ارزد وگرنه يك اتفاق كوچكي كه بيفتد فرار مي كند. اينكه برخي مي گويند سالي چند ميليارد دلار پول از كشور ما خارج مي شود اين افراد مي روند خارج از كشور چه كار مي كنند؟ سرمايه گذاري مي كنند. اين طور نيست كه همه را خرج كند و كيفش را ببرد. پول را سرمايه گذاري مي كنند. برايشان سود و امنيت دارد. اگر در كشور ما بخواهد سرمايه بماند بايد هم سود باشد و هم امنيت. نه اينكه فردا نماينده برود كارگران را تحريك كند كه شما اعتصاب كنيد و كارفرما را به كارگاه راه ندهيد. در برخي موارد اين اقدامات را داريم مي گويند ما كارفرما را به كارگاه راه نمي دهيم چون خيلي خون مكنده، زالو و ظالم است.

رهبري به دولت دستور دادند مسئله قانون انتخابات را حل كند

براي دوره دوم مجلس از رؤساي دفتر برخي نمايندگان خواهش مي كرديم در انتخابات ثبت نام كنند

در مقابل تعريف شما از يك دستي قوا بايد بپذيريم كه اين مسئله يك سري مضراتي هم داشته كه در ماجراي رد صلاحيت آقاي لاريجاني شاهد بوديم طيف منتقدان شوراي نگهبان گسترده تر شده است در همين ماجرا برخي رد صلاحيت ها را زير سوال بردند و رفتار ثانويه شوراي نگهبان بعد از بيانات رهبري كه فرمودند در حق برخي داوطلبان جفا شده و دوئل بين آقاي لاريجاني و اعضاي شورا در خصوص اعلام دلايل رد صلاحيت ايشان اين فرضيه را تقويت كرد كه اين اقدامات پيش زمينه براي يكدستي قوا بوده است. در اين رابطه بفرماييد كه يك دستي قوا دقيقا چه سود و زياني براي كشور داشته است؟

ما چندين سال قبل، در مجمع تشخيص مصلحت نظام، سياست هاي كلي انتخابات را تصويب كرديم. پيشنهادهايي محضر حضرت آقا تقديم كرديم و ايشان هم سياست هاي كلي انتخابات را ابلاغ فرمودند و قرار شد قانون جامع انتخابات را دولت و مجلس بنويسند. دولت هم لايحه خود را با تاخير داد. اخيرا هم شنيدم حضرت آقا به دولت دستور دادند كه اين مسئله را حل كند. قانون انتخابات ما يك قانون جامع نيست اينكه ما 290 كرسي مجلس داريم و پانزده هزار نفر براي اين كرسي ها ثبت نام مي كنند، خيلي كار غيرعادي است.

شماها يادتان نمي آيد اوايل انقلاب چون چهره هاي مجلسي خيلي كاريزماتيك بودند خود حضرت آيت الله خامنه اي در مجلس بودند، حتي در نهضت آزادي ها هم چهره هاي كاريزماتيكي مثل مرحوم و بازرگان و دكتر سحابي بودند. شايد باورتان نشود ما دوره اول مجلس كه رو به اتمام بود، رسيديم به ثبت نام براي دوره دوم. در برخي حوزه هاي انتخابيه غير از نماينده موجود هيچ كسي را نداشتيم كه حاضر باشد ثبت نام كند. ما مي رفتيم خواهش و التماس مي كرديم كه بيايد ثبت نام كنيد تا انتخاباتي برگزار شود. مي گفتند ما كجا و عظمت مجلس كجا؟ خودشان را براي اين كار صالح نمي دانستند. تا اينكه آخر در برخي حوزه هاي انتخابيه نمايندگاني كه رييس دفتر داشتند از رؤساي دفترشان خواهش مي كرديم شما برويد ثبت نام كنيد كه حداقل بين دو نفر انتخابات برگزار شود. يك زماني اينطوري بود.

الان براي300 كرسي 15 هزار نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. براي انتخابات رياست جمهوري اگر ولشان كنيم ديديم كه برخي وقت ها 150 نفر مي آيند ثبت نام مي كنند. اين مسئله بايد روشن شود. در كشورهاي پيشرفته هم بالاخره قوانين داريم. مثلاً در انگليس ممكن است دو سال مانده به انتخابات 10 نفر از حزب كارگر 10 نفر از حزب محافظه كار و 10 نفر از حزب سبزها بيايند. اما روز آخر در انتخابات سه نفر مي مانند. نه اين كه 300 نفر بمانند و سر يك كرسي با يكديگر رقابت كنند. معتقدم قانون انتخابات بايد درست شود. چون در سياست هاي كلي انتخابات هم توجهات خوبي به اين مسئله شده است. دولت و مجلس بايد همت كنند قانون جامع انتخابات داشته باشيم كه اولاً ورودي ها اينطوري باز نباشد كه هر كسي از راه برسد در انتخابات ثبت نام كند. از برخي مي پرسند چرا در انتخابات ثبت نام كرده اي؟ مي گويد براي اينكه شغلي گيرم نيامد آمدم نماينده مجلس شوم.(باخنده)

نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري 5 نفر باشند اما 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند

30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند

از آن طرف هم انتخابات بايد به گونه اي باشد كه در آن فضاي سياسي باز باشد. يعني اگر در انتخابات رياست جمهوري 5 نفر هم تاييد مي شوند _ من هم معتقدم نبايد بيش از اين تعداد تاييد شوند_ اما بايد همين تعداد، 5 تفكر موجود كشور را نمايندگي كنند. بحث ما امروز، هنجارشكنان و فتنه گرها نيست. اگر كسي خواست عليه نظام كار كند تحويل قوه قضاييه يا سازمان هاي اطلاعاتي مي شود. اما كسي كه مي خواهد در چارچوب نظام كار كند نه. من مدعي هستم بايد در انتخابات رياست جمهوري وقتي تمام شهروندان ايران پاي صندوق مي روند كانديداي مطلوبي بين نامزدها ببينند تا در انتخابات شركت كنند وگرنه 50 درصد مردم در انتخابات شركت نمي كنند. البته من نمي گويم 50 درصدي كه در انتخابات اخير شركت نكردند همه آنها كانديداي گمشده داشتند، معمولاً اين طور است كه 30 درصد مردم حالش را ندارند كه در انتخابات شركت كنند يا اينكه مي گويند فرقي نمي كند در انتخابات شركت كنيم يا نكنيم. اما 49 درصد ركورد كمينه بدي بود و بايد در همه بخش ها باز شود.

رد صلاحيت آقاي لاريجاني با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد عجيب بود

من معتقدم در سياست فضا بايد باز شود، در اقتصاد فضا بايد باز شود، صاحبان سرمايه بتوانند با اميد، فناوري هاي جديد، كارآفريني هاي جديد و شركت هاي دانش بنيان به ميدان بيايند و كار راه بياندازند و حتي در فضاي فرهنگي بايد رقابت هايي در چارچوب سياست هاي نظام وجود داشته باشد. سرمايه اجتماعي كه بزرگترين سرمايه نظام جمهوري اسلامي است، خدايي ناكرده نبايد كاهش پيدا كند و آن را از دست بدهيم اگر اينطور شود، به مشكل برخواهيم خورد.

در مورد آقاي لاريجاني هم همين بحث ها مطرح شد. چيزي كه به ذهن مي رسد اين است كه ردصلاحيت آقاي لاريجاني مخصوصاً با آن دلايلي كه شوراي نگهبان آورد، چيز عجيبي است. اينكه شوراي نگهبان در پاسخ بگويد راي ما مخفي است و آقاياني كه راي دادند دلايل راي شان را نمي گويند و اعلام نمي كنند، درست نيست. اين طور كه نمي شود. آقايان بايد حداقل دلايل راي خود را بگويند كه به اين دليل و به اين دليل فلاني صلاحيت ندارد يا دارد. اگر اينطور باشد آن گاه متهم مي شوند به اعمال سليقه كه انصافا فقها و حقوقدانان شوراي نگهبان دنبال اعمال سليقه نيستند.

امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند

آقاي باهنر، شما اخيرا كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديد. در خصوص آخرين وضعيت و فعاليت جامعه اسلامي مهندسين بفرماييد چه برنامه ريزي هايي براي فضاي سياسي كشور انجام داديد؟

بايد درباره تاريخچه جامعه اسلامي مهندسين بگويم كه بعد از آنكه حزب جمهوري اسلامي در سال 66 و 67 تعطيل و قرار شد فعاليت هاي آن متوقف شود، شاخه هاي متنوعي داشت، شاخه مهندسين، پزشكي، اصناف، كارگري و معلمين و حدودا ده يا يازده شاخه داشت. دوستاني كه در حزب فعال بودند، براي ادامه فعاليت هاي سياسي، تقريبا از همان شاخه هاي متنوع حزب جمهوري اسلامي بعضي احزاب صنفي متفاوتي در كشور تاسيس كردند و تقريبا از همان موقع ما يك سري جلسات هم انديشي و هماهنگي را با هم برگزار كرديم و هنوز هم آن جلسات با مقداري تغييرات و تحولات برگزار مي شود.

در همان سال هاي67 الي 68، جامعه اسلامي مهندسين مجوز فعاليت خود را از وزارت كشور گرفت به عنوان يك حزب سياسي- صنفي فعاليت خود را شروع كرد. همان طور كه گفته شد، ما امسال پانزدهمين كنگره جامعه اسلامي مهندسين را برگزار كرديم كه اين كنگره هر دو سال يك بار تشكيل مي شود. اين كنگره چند وظيفه دارد؛ يك گزارش عملكرد دو سال گذشته را استماع مي كند، برنامه دو سال آينده را بررسي و تصويب مي كند، اعضاي شوراي مركزي را از بين21 نفر نامزدي كه وجود دارند، انتخاب كرده و سه نفر هم بازرس قانوني را تعيين كرده و نهايتا هم با يك بيانيه سياسي كه متضمن مسائل روز اعم از سياست داخلي، سياست خارجي، اقتصاد، وضعيت دولت و مجلس و غيره در اين بيانيه گنجانده شده و به سمع و نظر رسانه ها و مخاطبين مي رسد.

كنگره قبلي را به دليل آنكه در اوج كرونا قرار داشتيم به صورت مجازي برگزار كرديم اما كنگره امسال مخلوطي از حضوري و مجازي برگزار شد. حدود 300 نفر از اعضا حضور فيزيكي و 700 نفر مجازي حاضر بودند و در انتخابات اعضاي شوراي مركزي، محدوده راي ها در بين هزار نفر بود.

جامعه اسلامي مهندسين يك تشكيلات صنفي و سياسي است و بيشتر تلاش مي كند مجموعه نخبگان را جمع كند. ما به عنوان نمونه امروز از 21 نفر اعضاي شوراي مركزي حزبمان، 8 نفر نماينده مجلس هستند. ما يك تشكيلات نخبه هستيم. زيرا امروز در كشورمان 3يا4 ميليون مهندس داريم، هم توان مديريت تعداد انبوه و زياد را نداريم چون هم امكانات مالي و هم وقت مي خواهد و افرادي كه تمام وقت باشند، اما خوشبختانه ما در 31 استان كشور رسما دفتر داريم. چون در هر استان يك اعضاي شوراي مركزي و آن ها نيز به صورت انتخابي هستند يعني در هر استان، هر دوسال يكبار مجمع عمومي برگزار مي شود و اعضاي خود را انتخاب مي كنند، دبير استان ها را سه نفر انتخاب كرده و اسامي را به تهران ارسال و در تهران يكي از آن سه نفر حكم را داده و منصوب مي كند. شايد ما هيچ حزبي در كشور نداشته باشيم كه اركان دفاترش دموكراتيك انتخاب شوند. عموما احزاب در تهران، مسئول براي استان هاي مختلف انتخاب مي كنند .

در مجموع ما امروز حدود 8 هزار عضو رسمي در 31 استان داريم و دو شهر ويژه به نام سيرجان و كاشان هم هستند كه فرمانداري ويژه دارند. علاوه بر مراكز استاني درآنجا هم دفتر داريم. يكي از برنامه هايي كه در كنگره اخير تصويب شده و ما را موظف كرده اين است كه در مدت دو سال آينده، در هر استان به ازاي هر 100 هزار نفر جمعيت ما حتما يك عضو را داشته باشيم. مثلا اگر 80 ميليون جمعيت در كشور داشته باشيم تا پايان كنگره اين اعضا بايد از 8 هزار نفر به 10 هزار نفر برسد. انتهاي پيام/

" به نقل از فارس، درست يك سال پيش بود كه انتشار نامه اي در فضاي مجازي پيرامون پروژه انتقال آب آبيك جنجالي شد.

در حالي كه مردم آبيك انتظار داشتند پس از سالها وعده و حرف بي عمل از سوي دولتمردان، شاهد رقم خوردن اتفاق تازه اي و رفع معضلي قديمي باشند، اين نامه آب پاكي را روي دست آن ها ريخت.

در نامه اي كه 3 روز قبل از تحويل دولت دوازدهم به رييس جمهور جديد، با امضاي محمود واعظي خطاب به معاون رييس جمهور انتشار يافت آمده بود:

جناب آقاي دكتر نوبخت معاون محترم رييس جمهور و رييس سازمان برنامه و بودجه كشور
نامه شماره 194653 مورخ
1400/4/28
جناب عالي با موضوع درخواست پرداخت مبلغ مورد اشاره نزد خزانه به منظور تكميل و بهره برداري از پروژه آبرساني به آبيك كه تصوير آن به پيوست ارسال مي شود، به استحضار رياست محترم جمهوري رسيد، پي نوشت فرمودند:

"همه موجودي خزانه بر اساس درخواستهاي جنابعالي تخليه شده است. موجودي وجود ندارد".

 

گرچه طبق اذعان منابع موثق، اين اعتبار قابل تامين بوده است؛ از سويي به دليل تغيير دولت و تغييرات در سطح وزارتخانه ها از جمله وزارت نيرو پروژه به دليل نبود اعتبار، متوقف شده بود. برخي از مسئولان، صاحبنظران، موافقان و مخالفان دولت با توجه به تغييرات در بدنه دولت و همچنين شبكه هاي معاند فكر مي كردند تكميل پروژه به دليل نبود اعتبارات و بدهي هاي دولت قبل از سوي اين دولت امكان پذير نخواهد بود.

با اين حال از آغازين روزهاي روي كار آمدن دولت آيت الله رييسي، موضوع تكميل پروژه انتقال آب سد طالقان به آبيك با جديت مضاعفي در دستور كار قرار گرفت و سرانجام در نيمه مرداد سال جاري آب به آبيك رسيد.

شروع داستان انتقال آب به آبيك

سريال بهره مندي مردم شهر آبيك از آب سد طالقان از تير ماه سال 85 كليد خورد. زماني كه محمود احمدي نژاد رييس دولت نهم به همراه هياتي بلند پايه به استان قزوين قزوين سفر كرده بود، وارد آبيك شد و در جمع مردم اين شهر گفت: همان طور كه مردم آبيك، يك و يك هستند، آب آبيك هم بايد يك باشد و قول داد آب سد طالقان به اين شهر برسد و رفت اما در عمر هشت ساله اين دولت براي اين پروژه عملا اقدام خاصي نشد.

موضوع پروژه انتقال آب از سد طالقان به استان قزوين و شهر آبيك، طبق دستور رييس جمهور وقت در دستور كار مسئولان و نمايندگان مجلس وقت استان قرار گرفت اما در تب و تاب پيگيري ها، اين مصوبه هيات دولت در مسير كش و قوس هاي بسياري قرار گرفت و در طول هشت سال خدمت دولت نهم و دهم ماجراي رسيدن آب سد طالقان به آبيك به واقعيت نپيوست.

در گزارشي كه خبرگزاري فارس 29 تير ماه سال 92 منتشر كرده بود قرار شد در سال 93 آب طالقان به آبيك برسد كه فرماندار وقت با بيان اينكه حداقل 120 ميليارد ريال اعتبار براي انتقال آب سد طالقان به شهر آبيك نياز است.

گفتني است در سال 92 همه موافقت ها و مجوز ماده 215 وزارت نيرو و مراحل قانوني مصوبه دولت مبني بر انتقال آب سد طالقان أخذ شده بود اما به دليل اينكه در اين سال مسئولين نمي توانستند پروژه جديدي در رديف ملي تعريف كنند، تحقق وعده رييس جمهور به مردم شهر آبيك به سال 93 موكول شد.

البته با پيگيري هاي مستمر نمايندگان وقت مجلس در استان، ميزان اختصاص آب از سد طالقان به استان به 60 ميليون متر مكعب رسيد.

پروژه 3 ساله تمام نشد

پس از گذشت چهار سال با حضور جانباز مديرعامل شركت آب و فاضلاب كشور و نماينده وزير نيرو، كلنگ پروژه طرح آبرساني انتقال آب سد طالقان به استان قزوين به صورت ويدئو كنفرانسي در سوم ارديبهشت سال 96 به زمين زده شد و مقرر شد سه ساله به اتمام برسد، كه اين امر تحقق نيافت.

با وعده هاي مكرر مسئولان استان قزوين و نمايندگان پيشين مجلس براي رسيدن آب سد طالقان به شهر آبيك، آبي به دست مردم نرسيد و هدايت الله جمالي پور استاندار وقت استان هم قول داد كه در شهريور ماه سال 99 آب به شهر آبيك مي رسد اما عملي نشد؛ وي در ديدار با امام جمعه شهرستان آبيك قول پيگيري اتمام پروژه خط انتقال آب به شهر آبيك تا پايان عمر دولت روحاني و رسيدن آب به آبيك را داد.

پس از گذشت 16 سال، دولت دوازدهم در اجراي پروژه خط انتقال آب آبيك در جا زد و پروژه خاك خورد

جالب است بدانيد پس از گذشت 16 سال، دولت دوازدهم در اجراي پروژه خط انتقال آب آبيك در جا زد و پروژه خاك خورد. به دليل عدم تامين اعتبار مورد نياز تا سال 99، پروژه خط انتقال آب آبيك عملا از پيشرفت چنداني برخوردار نبوده و حدود 8 درصد بود كه واقعا عدم پيگيري مجدانه براي اين پروژه از سوي مسئولان وقت در 6 سال عمر دولت قبلي، محرز بود تا اينكه با ورود جدي مسئولان فعلي اعتبارات خوبي به طور نقد براي اين پروژه لحاظ شد و با پيگيري هاي انجام شده، پروژه جان دوباره گرفت و جلو رفت.

اعتباراتي براي تكميل پروژه نياز بود كه در 9 مرداد سال 1400 نامه اي مبني بر خالي بودن خزانه در فضاي مجازي منتشر شد كه منابع رسمي آن را تاييد كردند.

تا اينكه گذشت و محمد مهدي اعلايي استاندار قزوين چند ماه بعد در شهرستان آبيك حضور يافت و از پروژه خط انتقال آب آبيك بازديد كرد و گفته بود: اين پروژه حدود 80 درصد پيشرفت فيزيكي داشته و بخشي از منابع مورد نياز تامين شده و بخش عمده اي از آن نيز بايد توسط وزارت نيرو و سازمان برنامه و بودجه كشور تامين شود كه در دست پيگيري قرار دارد، همچنين تعهداتي داده شده كه با تحقق آن ها در موعد مقرر، مي توان شاهد پيشرفت چشمگير و اتمام پروژه تا نيمه نخست سال آينده بود كه در كمتر از 5 روز پس از بازديد، توييتي از استاندار در قالب خبر خوش به آبيكي ها با اين مضمون منتشر شد: كل اعتبارات پروژه خط انتقال آب آبيك از سد طالقان تامين شده است. 150 ميليارد تومان از رديف 13 مصارف هدفمندي يارانه ها براي تكميل طرح آب رساني به آبيك از سد طالقان اختصاص يافت و انشاءالله تمام كننده اعتبارات مورد نياز اجراي اين طرح خواهد بود.

حامد فتوحي فرماندار شهرستان آبيك نيز در طي اين مدت سختگيرانه پيگير تكميل اجراي پروژه خط انتقال آب از سد طالقان به آبيك شد و علاوه بر درخواست جدول زمانبندي براي ادامه عمليات پروژه از مسئولان مربوطه، بازديدهاي روزانه از پروژه و نظارت كامل بر 150 ميليارد تومان اعتبار اختصاص يافته، داشت و اعلام كرده بود نبايد ريالي از پول در جاي ديگر هزينه شود و براي سرعت بخشي به پروژه با قاطعيت پيگير پيشرفت پروژه بود.

حال اين سوال به ذهن متبادر مي شود اگر در پايان عمر دولت دوازدهم خزانه دولت خالي بوده يا بهتر بگوييم خالي شده بود، پس چطور دولت سيزدهم در حال پرداخت بدهي هاي هزاران ميلياردي دولت دوازدهم است.

رييس جمهور در جريان سفر به بجنورد در تير ماه امسال در جمع مردم اذعان كرده بود: هم اكنون هر ماه بين 10 تا 12 هزار ميليارد تومان و حتي 13 هزار ميليارد تومان هزينه هايي را كه از قبل انجام شده، پرداخت مي كنيم و اين هزينه پيش از ما انجام شده بود و دولت فعلي بايد آن را پرداخت كند.

از سويي دولت رييسي با اختصاص اعتبارات مورد نياز، پروژه هاي مختلفي را در سطح كشور در حال اجرا يا تكميل دارد كه يكي از اين پروژه ها خط انتقال آب آبيك بود كه با اختصاص اعتبار 150 ميليارد توماني پروژه 16 ساله به خط پايان رسيد و پرونده اين پروژه بسته شد.

به گزارش خبرگزاري فارس از قزوين، درست يك سال پيش بود كه انتشار نامه اي در فضاي مجازي پيرامون پروژه انتقال آب آبيك جنجالي شد.

در حالي كه مردم آبيك انتظار داشتند پس از سالها وعده و حرف بي عمل از سوي دولتمردان، شاهد رقم خوردن اتفاق تازه اي و رفع معضلي قديمي باشند، اين نامه آب پاكي را روي دست آن ها ريخت.

در نامه اي كه 3 روز قبل از تحويل دولت دوازدهم به رييس جمهور جديد، با امضاي محمود واعظي خطاب به معاون رييس جمهور انتشار يافت آمده بود:

جناب آقاي دكتر نوبخت معاون محترم رييس جمهور و رييس سازمان برنامه و بودجه كشور
نامه شماره 194653 مورخ
1400/4/28
جناب عالي با موضوع درخواست پرداخت مبلغ مورد اشاره نزد خزانه به منظور تكميل و بهره برداري از پروژه آبرساني به آبيك كه تصوير آن به پيوست ارسال مي شود، به استحضار رياست محترم جمهوري رسيد، پي نوشت فرمودند:

"همه موجودي خزانه بر اساس درخواستهاي جنابعالي تخليه شده است. موجودي وجود ندارد".

گرچه طبق اذعان منابع موثق، اين اعتبار قابل تامين بوده است؛ از سويي به دليل تغيير دولت و تغييرات در سطح وزارتخانه ها از جمله وزارت نيرو پروژه به دليل نبود اعتبار، متوقف شده بود. برخي از مسئولان، صاحبنظران، موافقان و مخالفان دولت با توجه به تغييرات در بدنه دولت و همچنين شبكه هاي معاند فكر مي كردند تكميل پروژه به دليل نبود اعتبارات و بدهي هاي دولت قبل از سوي اين دولت امكان پذير نخواهد بود.

با اين حال از آغازين روزهاي روي كار آمدن دولت آيت الله رييسي، موضوع تكميل پروژه انتقال آب سد طالقان به آبيك با جديت مضاعفي در دستور كار قرار گرفت و سرانجام در نيمه مرداد سال جاري آب به آبيك رسيد.

شروع داستان انتقال آب به آبيك

سريال بهره مندي مردم شهر آبيك از آب سد طالقان از تير ماه سال 85 كليد خورد. زماني كه محمود احمدي نژاد رييس دولت نهم به همراه هياتي بلند پايه به استان قزوين قزوين سفر كرده بود، وارد آبيك شد و در جمع مردم اين شهر گفت: همان طور كه مردم آبيك، يك و يك هستند، آب آبيك هم بايد يك باشد و قول داد آب سد طالقان به اين شهر برسد و رفت اما در عمر هشت ساله اين دولت براي اين پروژه عملا اقدام خاصي نشد.

موضوع پروژه انتقال آب از سد طالقان به استان قزوين و شهر آبيك، طبق دستور رييس جمهور وقت در دستور كار مسئولان و نمايندگان مجلس وقت استان قرار گرفت اما در تب و تاب پيگيري ها، اين مصوبه هيات دولت در مسير كش و قوس هاي بسياري قرار گرفت و در طول هشت سال خدمت دولت نهم و دهم ماجراي رسيدن آب سد طالقان به آبيك به واقعيت نپيوست.

در گزارشي كه فارس 29 تير ماه سال 92 منتشر كرده بود قرار شد در سال 93 آب طالقان به آبيك برسد كه فرماندار وقت با بيان اينكه حداقل 120 ميليارد ريال اعتبار براي انتقال آب سد طالقان به شهر آبيك نياز است.

گفتني است در سال 92 همه موافقت ها و مجوز ماده 215 وزارت نيرو و مراحل قانوني مصوبه دولت مبني بر انتقال آب سد طالقان أخذ شده بود اما به دليل اينكه در اين سال مسئولين نمي توانستند پروژه جديدي در رديف ملي تعريف كنند، تحقق وعده رييس جمهور به مردم شهر آبيك به سال 93 موكول شد.

البته با پيگيري هاي مستمر نمايندگان وقت مجلس در استان، ميزان اختصاص آب از سد طالقان به استان به 60 ميليون متر مكعب رسيد.

پروژه 3 ساله تمام نشد

پس از گذشت چهار سال با حضور جانباز مديرعامل شركت آب و فاضلاب كشور و نماينده وزير نيرو، كلنگ پروژه طرح آبرساني انتقال آب سد طالقان به استان قزوين به صورت ويدئو كنفرانسي در سوم ارديبهشت سال 96 به زمين زده شد و مقرر شد سه ساله به اتمام برسد، كه اين امر تحقق نيافت.

با وعده هاي مكرر مسئولان استان قزوين و نمايندگان پيشين مجلس براي رسيدن آب سد طالقان به شهر آبيك، آبي به دست مردم نرسيد و هدايت الله جمالي پور استاندار وقت استان هم قول داد كه در شهريور ماه سال 99 آب به شهر آبيك مي رسد اما عملي نشد؛ وي در ديدار با امام جمعه شهرستان آبيك قول پيگيري اتمام پروژه خط انتقال آب به شهر آبيك تا پايان عمر دولت روحاني و رسيدن آب به آبيك را داد.

پس از گذشت 14 سال، دولت دوازدهم در اجراي پروژه خط انتقال آب آبيك در جا زد و پروژه خاك خورد

به گزارش فارس، جالب است بدانيد پس از گذشت 14 سال، دولت دوازدهم در اجراي پروژه خط انتقال آب آبيك در جا زد و پروژه خاك خورد. به دليل عدم تامين اعتبار مورد نياز تا سال 99، پروژه خط انتقال آب آبيك عملا از پيشرفت چنداني برخوردار نبوده و حدود 8 درصد بود كه واقعا عدم پيگيري مجدانه براي اين پروژه از سوي مسئولان وقت در 6 سال عمر دولت قبلي، محرز بود تا اينكه با ورود جدي مسئولان فعلي اعتبارات خوبي به طور نقد براي اين پروژه لحاظ شد و با پيگيري هاي انجام شده، پروژه جان دوباره گرفت و جلو رفت.

اعتباراتي براي تكميل پروژه نياز بود كه در 9 مرداد سال 1400 نامه اي مبني بر خالي بودن خزانه در فضاي مجازي منتشر شد كه منابع رسمي آن را تاييد كردند.

تا اينكه گذشت و محمد مهدي اعلايي استاندار قزوين چند ماه بعد در شهرستان آبيك حضور يافت و از پروژه خط انتقال آب آبيك بازديد كرد و گفته بود: اين پروژه حدود 80 درصد پيشرفت فيزيكي داشته و بخشي از منابع مورد نياز تامين شده و بخش عمده اي از آن نيز بايد توسط وزارت نيرو و سازمان برنامه و بودجه كشور تامين شود كه در دست پيگيري قرار دارد، همچنين تعهداتي داده شده كه با تحقق آن ها در موعد مقرر، مي توان شاهد پيشرفت چشمگير و اتمام پروژه تا نيمه نخست سال آينده بود كه در كمتر از 5 روز پس از بازديد، توييتي از استاندار در قالب خبر خوش به آبيكي ها با اين مضمون منتشر شد: كل اعتبارات پروژه خط انتقال آب آبيك از سد طالقان تامين شده است. 150 ميليارد تومان از رديف 13 مصارف هدفمندي يارانه ها براي تكميل طرح آب رساني به آبيك از سد طالقان اختصاص يافت و انشاءالله تمام كننده اعتبارات مورد نياز اجراي اين طرح خواهد بود.

حامد فتوحي فرماندار شهرستان آبيك نيز در طي اين مدت سختگيرانه پيگير تكميل اجراي پروژه خط انتقال آب از سد طالقان به آبيك شد و علاوه بر درخواست جدول زمانبندي براي ادامه عمليات پروژه از مسئولان مربوطه، بازديدهاي روزانه از پروژه و نظارت كامل بر 150 ميليارد تومان اعتبار اختصاص يافته، داشت و اعلام كرده بود نبايد ريالي از پول در جاي ديگر هزينه شود و براي سرعت بخشي به پروژه با قاطعيت پيگير پيشرفت پروژه بود.

حال اين سوال به ذهن متبادر مي شود اگر در پايان عمر دولت دوازدهم خزانه دولت خالي بوده يا بهتر بگوييم خالي شده بود، پس چطور دولت سيزدهم در حال پرداخت بدهي هاي هزاران ميلياردي دولت دوازدهم است.

رييس جمهور در جريان سفر به بجنورد در تير ماه امسال در جمع مردم اذعان كرده بود: هم اكنون هر ماه بين 10 تا 12 هزار ميليارد تومان و حتي 13 هزار ميليارد تومان هزينه هايي را كه از قبل انجام شده، پرداخت مي كنيم و اين هزينه پيش از ما انجام شده بود و دولت فعلي بايد آن را پرداخت كند.

از سويي دولت رييسي با اختصاص اعتبارات مورد نياز، پروژه هاي مختلفي را در سطح كشور در حال اجرا يا تكميل دارد كه يكي از اين پروژه ها خط انتقال آب آبيك بود كه با اختصاص اعتبار 150 ميليارد توماني پروژه 16 ساله به خط پايان رسيد و پرونده اين پروژه بسته شد.

گزارش از هاجر عبدالهي

انتهاي پيام/

به گزارش خبرگزاري فارس از قزوين، درست يك سال پيش بود كه انتشار نامه اي در فضاي مجازي پيرامون پروژه انتقال آب آبيك جنجالي شد.

در حالي كه مردم آبيك انتظار داشتند پس از سالها وعده و حرف بي عمل از سوي دولتمردان، شاهد رقم خوردن اتفاق تازه اي و رفع معضلي قديمي باشند، اين نامه آب پاكي را روي دست آن ها ريخت.

در نامه اي كه 3 روز قبل از تحويل دولت دوازدهم به رييس جمهور جديد، با امضاي محمود واعظي خطاب به معاون رييس جمهور انتشار يافت آمده بود:

جناب آقاي دكتر نوبخت معاون محترم رييس جمهور و رييس سازمان برنامه و بودجه كشور
نامه شماره 194653 مورخ
1400/4/28
جناب عالي با موضوع درخواست پرداخت مبلغ مورد اشاره نزد خزانه به منظور تكميل و بهره برداري از پروژه آبرساني به آبيك كه تصوير آن به پيوست ارسال مي شود، به استحضار رياست محترم جمهوري رسيد، پي نوشت فرمودند:

"همه موجودي خزانه بر اساس درخواستهاي جنابعالي تخليه شده است. موجودي وجود ندارد".

گرچه طبق اذعان منابع موثق، اين اعتبار قابل تامين بوده است؛ از سويي به دليل تغيير دولت و تغييرات در سطح وزارتخانه ها از جمله وزارت نيرو پروژه به دليل نبود اعتبار، متوقف شده بود. برخي از مسئولان، صاحبنظران، موافقان و مخالفان دولت با توجه به تغييرات در بدنه دولت و همچنين شبكه هاي معاند فكر مي كردند تكميل پروژه به دليل نبود اعتبارات و بدهي هاي دولت قبل از سوي اين دولت امكان پذير نخواهد بود.

با اين حال از آغازين روزهاي روي كار آمدن دولت آيت الله رييسي، موضوع تكميل پروژه انتقال آب سد طالقان به آبيك با جديت مضاعفي در دستور كار قرار گرفت و سرانجام در نيمه مرداد سال جاري آب به آبيك رسيد.

شروع داستان انتقال آب به آبيك

سريال بهره مندي مردم شهر آبيك از آب سد طالقان از تير ماه سال 85 كليد خورد. زماني كه محمود احمدي نژاد رييس دولت نهم به همراه هياتي بلند پايه به استان قزوين قزوين سفر كرده بود، وارد آبيك شد و در جمع مردم اين شهر گفت: همان طور كه مردم آبيك، يك و يك هستند، آب آبيك هم بايد يك باشد و قول داد آب سد طالقان به اين شهر برسد و رفت اما در عمر هشت ساله اين دولت براي اين پروژه عملا اقدام خاصي نشد.

موضوع پروژه انتقال آب از سد طالقان به استان قزوين و شهر آبيك، طبق دستور رييس جمهور وقت در دستور كار مسئولان و نمايندگان مجلس وقت استان قرار گرفت اما در تب و تاب پيگيري ها، اين مصوبه هيات دولت در مسير كش و قوس هاي بسياري قرار گرفت و در طول هشت سال خدمت دولت نهم و دهم ماجراي رسيدن آب سد طالقان به آبيك به واقعيت نپيوست.

در گزارشي كه فارس 29 تير ماه سال 92 منتشر كرده بود قرار شد در سال 93 آب طالقان به آبيك برسد كه فرماندار وقت با بيان اينكه حداقل 120 ميليارد ريال اعتبار براي انتقال آب سد طالقان به شهر آبيك نياز است.

گفتني است در سال 92 همه موافقت ها و مجوز ماده 215 وزارت نيرو و مراحل قانوني مصوبه دولت مبني بر انتقال آب سد طالقان أخذ شده بود اما به دليل اينكه در اين سال مسئولين نمي توانستند پروژه جديدي در رديف ملي تعريف كنند، تحقق وعده رييس جمهور به مردم شهر آبيك به سال 93 موكول شد.

البته با پيگيري هاي مستمر نمايندگان وقت مجلس در استان، ميزان اختصاص آب از سد طالقان به استان به 60 ميليون متر مكعب رسيد.

پروژه 3 ساله تمام نشد

پس از گذشت چهار سال با حضور جانباز مديرعامل شركت آب و فاضلاب كشور و نماينده وزير نيرو، كلنگ پروژه طرح آبرساني انتقال آب سد طالقان به استان قزوين به صورت ويدئو كنفرانسي در سوم ارديبهشت سال 96 به زمين زده شد و مقرر شد سه ساله به اتمام برسد، كه اين امر تحقق نيافت.

با وعده هاي مكرر مسئولان استان قزوين و نمايندگان پيشين مجلس براي رسيدن آب سد طالقان به شهر آبيك، آبي به دست مردم نرسيد و هدايت الله جمالي پور استاندار وقت استان هم قول داد كه در شهريور ماه سال 99 آب به شهر آبيك مي رسد اما عملي نشد؛ وي در ديدار با امام جمعه شهرستان آبيك قول پيگيري اتمام پروژه خط انتقال آب به شهر آبيك تا پايان عمر دولت روحاني و رسيدن آب به آبيك را داد.

به گزارش فارس، جالب است بدانيد پس از گذشت 14 سال،  دولت دوازدهم در اجراي پروژه خط انتقال آب آبيك در جا زد و پروژه خاك خورد. به دليل عدم تامين اعتبار مورد نياز تا سال 99، پروژه خط انتقال آب آبيك عملا از پيشرفت چنداني برخوردار نبوده و حدود 8 درصد بود كه واقعا عدم پيگيري مجدانه براي اين پروژه از سوي مسئولان وقت در 6 سال عمر دولت قبلي، محرز بود تا اينكه با ورود جدي مسئولان فعلي اعتبارات خوبي به طور نقد براي اين پروژه لحاظ شد و با پيگيري هاي انجام شده، پروژه جان دوباره گرفت و جلو رفت.

اعتباراتي براي تكميل پروژه نياز بود كه در 9 مرداد سال 1400 نامه اي مبني بر خالي بودن خزانه در فضاي مجازي منتشر شد كه منابع رسمي آن را تاييد كردند.

تا اينكه گذشت و محمد مهدي اعلايي استاندار قزوين چند ماه بعد در شهرستان آبيك حضور يافت و از پروژه خط انتقال آب آبيك بازديد كرد و گفته بود: اين پروژه حدود 80 درصد پيشرفت فيزيكي داشته و بخشي از منابع مورد نياز تامين شده و بخش عمده اي از آن نيز بايد توسط وزارت نيرو و سازمان برنامه و بودجه كشور تامين شود كه در دست پيگيري قرار دارد، همچنين تعهداتي داده شده كه با تحقق آن ها در موعد مقرر، مي توان شاهد پيشرفت چشمگير و اتمام پروژه تا نيمه نخست سال آينده بود كه در كمتر از 5 روز پس از بازديد، توييتي از استاندار در قالب خبر خوش به آبيكي ها با اين مضمون منتشر شد: كل اعتبارات پروژه خط انتقال آب آبيك از سد طالقان تامين شده است. 150 ميليارد تومان از رديف 13 مصارف هدفمندي يارانه ها براي تكميل طرح آب رساني به آبيك از سد طالقان اختصاص يافت و انشاءالله تمام كننده اعتبارات مورد نياز اجراي اين طرح خواهد بود.

حامد فتوحي فرماندار شهرستان آبيك نيز در طي اين مدت سختگيرانه پيگير تكميل اجراي پروژه خط انتقال آب از سد طالقان به آبيك شد و علاوه بر درخواست جدول زمانبندي براي ادامه عمليات پروژه از مسئولان مربوطه، بازديدهاي روزانه از پروژه و نظارت كامل بر 150 ميليارد تومان اعتبار اختصاص يافته، داشت و اعلام كرده بود نبايد ريالي از پول در جاي ديگر هزينه شود و براي سرعت بخشي به پروژه با قاطعيت پيگير پيشرفت پروژه بود.

حال اين سوال به ذهن متبادر مي شود اگر در پايان عمر دولت دوازدهم خزانه دولت خالي بوده يا بهتر بگوييم خالي شده بود، پس چطور دولت سيزدهم در حال پرداخت بدهي هاي هزاران ميلياردي دولت دوازدهم است.

رييس جمهور در جريان سفر به بجنورد در تير ماه امسال در جمع مردم اذعان كرده بود: هم اكنون هر ماه بين 10 تا 12 هزار ميليارد تومان و حتي 13 هزار ميليارد تومان هزينه هايي را كه از قبل انجام شده، پرداخت مي كنيم و اين هزينه پيش از ما انجام شده بود و دولت فعلي بايد آن را پرداخت كند.

از سويي دولت رييسي با اختصاص اعتبارات مورد نياز، پروژه هاي مختلفي را در سطح كشور در حال اجرا يا تكميل دارد كه يكي از اين پروژه ها خط انتقال آب آبيك بود كه با اختصاص اعتبار 150 ميليارد توماني پروژه 16 ساله به خط پايان رسيد و پرونده اين پروژه بسته شد.

گزارش از هاجر عبدالهي

انتهاي پيام/

"چهل و پنج هزار توماني آن دولت به برخي از اقشار جامعه هم نتوانست از تشديد فشارهاي معيشتي، افزايش خط فقر و دامن زدن به گسترش فاصله طبقاتي در جامعه ما جلوگيري كند. آن وضعيت بسيار اسفباري كه در دوره دولت هاي نهم و دهم در بازار ارز به وجود آمد و ضربه هاي سختي كه در نتيجه رهاسازي نرخ ارز به صنعت و توليد به شدت ارزمحور ما وارد شد، حاصل سياست هاي پوپوليستي دولتي بود كه مي خواست با بحران آفريني در روابط ما با جهان خارج و پشت پا زدن به اصول پذيرفته شده علم اقتصاد و صرفا با سر دادن شعارهاي بدون پشتوانه اجرايي، كشور را اداره كند و اين در حالي بود كه با وجود درآمد هشتصد ميليارد دلاري ايران از فروش نفت در دوره آن دولت خط فقر در جامعه همچنان بالا مي آمد و قدرت خريد مردم هر روز بيشتر كاهش پيدا مي كرد. متاسفانه مشابه همان سياست هاي نادرست اقتصادي منتها به شكلي متعادل تر در دوره دولت هاي يازدهم و دوازدهم هم ادامه يافت، البته با اين تفاوت كه تحريم هاي اقتصادي آمريكا عليه ايران هم در دوره دولت مذكور بر مشكلات اقتصادي كشور افزوده شده بود و سبب شد دولتي كه دلار را با نرخ نزديك به چهار هزار تومان از دولت مشكل تراش دهم تحويل گرفته بود، در پايان عمر خود آن را به نرخي در محدوده بيست و سه هزار تومان به دولت سيزدهم تحويل دهد.
دولتي كه اكنون مدت يك سال از عمر آن مي گذرد دولتي كه رييس جمهور آن در جريان مبارزات انتخاباتي گره نزدن مشكلات اقتصادي كشور به تحريم هاي اقتصادي و از همه مهم تر رفع فوري مشكلات معيشتي مردم را در صدر شعارهاي انتخاباتي خود قرار داده بود، اما در كمال تاسف مشاهده مي كنيم كه تنها طي اولين سال عمر اين دولت نه تنها گره اي از مشكلات معيشتي يا مشكل مسكن مردم گشوده نشده كه به دستور مستقيم دولت قيمت تمامي اقلام خوراكي و كالاهاي اساسي جهشي سيصد، چهارصد درصدي پيدا كرد و نرخ دلار هم كه بند ناف تمام زيرشاخه هاي اقتصاد، صنعت، توليد و تجارت ما به آن گره خورده است، در همين مدت كوتاه به كانال سي و سه هزار تومان صعود كرده و معيشت مردم را عملا به تحريم هاي اقتصادي گره زده است. در واقع امروز ما مصداق بارز اين گفته معروف را كه تاريخ پر از درس عبرت است، اما كسي از تاريخ درس عبرت نمي گيرد، به وضوح در سياست هاي اقتصادي دولت سيزدهم كه اساس آن همچون دولت هاي گذشته بر افزايش نقدينگي بدون پشتوانه و استفاده ابزاري از افزايش نرخ دلار به منظور تامين كسر بودجه دولت است، مشاهده مي كنيم. سياستي بسيار تورم زا كه فشارهاي معيشتي حاصل از آن نفس اكثريت قريب به اتفاق خانوارهاي كم درآمد و حتي قشرهاي متوسط جامعه را به شماره انداخته است. واقعيت هاي موجود در بازار دولت سيزدهم كه برخلاف دولت هاي گذشته حمايت تمامي اركان حاكميت را هم پشت سر خود دارد، در تاريخ دولت هاي بعد از پيروزي انقلاب ركورددار افزايش قيمت ها و نرخ تورم، سقوط آزاد ارزش پول ملي و افزايش افسارگسيخته نرخ دلار بوده است. اينها واقعيت هاي مشهودي است كه هيچ شائبه سياسي يا جهت گيري هاي جناحي نمي تواند بر طرح آن متصور باشد.
در واقع همچنان كه پرداخت يارانه نقدي 45 هزار توماني به برخي از دهك هاي جامعه در دولت احمدي نژاد نتوانست شوك هاي شديد قيمتي ناشي از اجراي برنامه هدفمندي يارانه ها را براي همان يارانه بگيرها قابل تحمل كند، امروز هم پرداخت يارانه 300، 400 هزار توماني به برخي از اقشار جامعه كه آن هم با انواع اما و اگرها همراه است، تاكنون تاثيري بر كاهش فشارهاي معيشتي همان اقليت دريافت كنندگان يارانه نداشته ضمن آنكه سبب تشديد فشارهاي بعضا غيرقابل تحمل معيشتي بر اكثريت بالايي از قشرهاي متوسط جامعه و حقوق بگيران شاغل و بازنشسته شده است. از سوي ديگر رسيدن نرخ دلار به محدوده 33 هزار تومان در اقتصاد به شدت ارزمحور ما موجبات افزايش زنجيره اي هزينه توليد و فعاليت براي بسياري از صنايع توليدي و خدماتي ما همچون صنعت داروسازي و خودروسازي و صنايع لبني و لوازم برقي كه بيش از اين براي واردات مواد اوليه و نهاده هاي توليدي خود از ارز ترجيحي 4200 توماني استفاده مي كرده اند، فراهم ساخته كه تاثيرات منفي اين افزايش هزينه ها به شكل افزايش قابل ملاحظه قيمت محصولاتشان در حال نمايان شدن است. صنعت گردشگري، رستوران داري و هتلداري ما هم كه سال هاست به دلايل گوناگون سياسي و اجتماعي در ركود به سر مي برند و از صنايع بالقوه بسيار اشتغالزا محسوب مي شوند، از آسيب شوك هاي قيمتي يك سال اخير در امان نمانده اند. گراني مواد غذايي به جايي رسيده كه به تازگي مسوولان بيمارستان هاي خصوصي اعلام كرده اند ديگر قادر به تامين تغذيه مناسب براي بيماران بستري خود نيستند. متاسفانه در اين شرايط دشوار اقتصادي و ركود تورمي كه بر اقتصاد ما حاكم شده، برخلاف اصل علمي رايج در كشورهاي پيشرفته كه در شرايط اينچنيني، انواع تسهيلات و معافيت هاي مالياتي را براي فعالان اقتصادي و كسب وكارها در نظر مي گيرند، در كشور ما دولت همچون دوران رونق اقتصادي هر روز ماليات و عوارض جديدي را براي مردم وضع مي كند و بر سختگيري ها و فشارهاي مالياتي خود مي افزايد كه اجراي اين سياست ها مصداق همان مقوله درس نگرفتن از درس هاي عبرت تاريخ است. ناگفته پيداست كه هدف اصلي دولت حاضر از افزايش نجومي نرخ ارز و وارد كردن شوك هاي سنگين به قيمت ها يا افزودن بر فشارهاي مالياتي به دست آوردن درآمدهاي ريالي بيشتر به منظور جبران كسري بودجه هاي سنگين دولت بوده و هست و تجربه هاي سال هاي گذشته نشان داده بدون اصلاح ساختار اقتصادي و حذف رديف هاي هزينه اي نامرتبط با اولويت هاي اقتصادي و اجتماعي كشور و همچنين بدون وجود يك عزم جدي براي كاهش قابل ملاحظه از هزينه هاي دولت با كوچك سازي همه جانبه تشكيلات عريض و طويل ديوانسالاري دولت و به موازات آن كاهش تصدي گيري هاي اقتصادي و سپردن اين تصدي گري ها به كارآفرينان و فعالان اقتصادي بخش خصوصي با انگيزه و غيروابسته به نهادها و كانون هاي قدرت حكومتي مشكل كسر بودجه هاي سنگين دولت آن هم در كشوري كه شرايط سياسي حاكم بر آن براي ورود سرمايه هاي خارجي مساعد نيست، برطرف نخواهد شد و مردم و كشور ما براي سال هاي متمادي با انواع مشكلات اقتصادي و معيشتي دست به گريبان خواهند بود. البته در كنار همه اينها، ضرورت تلاش دولت و حاكميت براي به نتيجه رساندن برجام، رفع تحريم ها و كاهش تنش هاي موجود در روابط كشور با آمريكا و ديگر كشورهاي جهان، راه حل اساسي ديگري براي برون رفت از مشكلات نفس گير اقتصادي است كه پرداختن به وجوه آن در اين مختصر نمي گنجد. غلامرضا كيامهر/ روزنامه جهان صنعت